Eleonora Colpo van Emergency spreekt: “In Gaza zijn er ook duizenden ‘onzichtbare’ doden”

Ze leeft in de hel van Gaza. Elke dag ervaart hij aan den lijve het afschuwelijke en onuitsprekelijke lijden van een bevolking die aan het einde van haar Latijn is. Veel mensen praten en schrijven over Gaza. Zij pontificeren. Ze geven les zonder ooit een voet in de Strip te hebben gezet. Eleonora is daar niet bij. Eleonora Colpo is verpleegster en werkt op de spoedeisende hulp in Gaza. Sinds augustus 2024 is Emergency actief in de Gazastrook om de bevolking te voorzien van basisgezondheidszorg. Er zijn twee klinieken: de ene bevindt zich in de plaats Al-Qarara ( Khan Younis ) en is geheel door de NGO gebouwd. De kliniek werd in januari 2025 geopend, nadat er maandenlang was gewacht op het verkrijgen van alle benodigde vergunningen en de deconflictverklaring (het proces waarbij de Israëlische strijdkrachten erkennen dat dat gebied is en zal worden uitgesloten van militaire activiteiten - red.); de andere, gelegen in de wijk al-Mawasi , is de eerstelijnskliniek van de Palestijnse organisatie CFTA (Culture and Free Thought Association), die door Emergency wordt ondersteund.

In de al-Qarara-kliniek bezoekt het spoedeisendehulpteam, dat bestaat uit artsen, verpleegkundigen en vroedvrouwen, gemiddeld 200 patiënten per dag. Zij bieden primaire gezondheidszorg, eerste hulp, stabilisatie van medisch-chirurgische noodgevallen en overplaatsing naar het ziekenhuis, basale medisch-chirurgische zorg voor volwassenen en kinderen, poliklinische activiteiten op het gebied van reproductieve gezondheid en postoperatieve verpleegkundige follow-up. Eleonora's getuigenis is waardevol, ontroerend en komt uit de eerste hand. Tegelijkertijd geeft het een beeld van de buitengewone veerkracht van een volk, van de hoop die nog steeds leeft te midden van het puin van Gaza.

Vernietigingskamp. De hel op aarde… Er zijn talloze definities om Gaza te beschrijven. Maar voor degenen die in de Gazastrook wonen en werken, wat is Gaza? Voor de mensen die in de Gazastrook wonen, is Gaza hun thuis. Ook al wordt het geteisterd, verwoest en gebombardeerd, het blijft hun thuis. Er zijn mensen die hier koste wat kost willen blijven, omdat dit hun thuis is, maar er zijn ook mensen die, als ze de mogelijkheid hebben, liever weg willen. Helaas is het momenteel een huis waaruit je, zelfs als je zou willen, niet weg kunt. Voor degenen die in de Gazastrook werken is het een oorlogsscenario zoals ik dat nog nooit eerder heb gezien. Er is sprake van een niveau van verwoesting dat ik nog nooit eerder heb gezien. Er leven heel veel mensen op een plek die met de dag kleiner wordt. Het gaat erom dat je in een context werkt die totaal anders is dan andere oorlogssituaties. Helaas is het een humanitaire ramp die met de dag erger wordt.

Mensen sterven door bommen, ze sterven van de honger, ze sterven door gebrek aan zorg. Wat kunt u zien vanuit uw observatorium, uw primaire gezondheidszorgkliniek in het gouvernement Khan Younis? Mensen sterven door bommen, ze sterven van de honger, ze sterven door gebrek aan zorg en het aantal doden is ongetwijfeld nieuws dat elke dag aan ons voorbijtrekt. Vanuit ons observatorium, een kliniek voor eerstelijnszorg, zien we slachtoffers die vaak als ‘secundair’ in het conflict worden beschouwd, die vaak worden omschreven als ‘onzichtbare’ slachtoffers: zij die van de ene op de andere dag ontheemd raakten, hun huizen moesten verlaten en lieten vaak ook hun medicijnen achter. Er zijn bijvoorbeeld mensen met chronische aandoeningen, voor wie de therapieën voor ziektes als diabetes en hypertensie niet door kunnen gaan. Er zijn mensen met infecties vanwege de leefomstandigheden in de kampen voor ontheemden, waar zij na elk nieuw evacuatiebevel naartoe moeten verhuizen. Het zijn de slachtoffers die het moeilijkst te tellen zijn, maar het worden er elke dag meer.

Meer dan 16.000 kinderen en 28.000 vrouwen en meisjes werden vermoord. Kunt u bevestigen dat de meeste slachtoffers van deze tragedie burgers zijn? Wat wij elke dag zien, kunnen wij terugzien in ons werk. We zien dat als gevolg van de toename en uitbreiding van evacuatiebevelen voor bepaalde gebieden, het aantal ontheemden dat komt wonen in het gebied waar wij in Al-Qarara werken, toeneemt. En omdat het aantal mensen in dat gebied is toegenomen, zien we ook een toename in het aantal patiënten dat voor het eerst naar onze kliniek komt. Meer dan een derde van onze patiënten zijn vrouwen en kinderen.

Hoe is de huidige situatie met betrekking tot de instroom en distributie van humanitaire hulp? Op dit moment is er, na ruim twee maanden van totale blokkade, humanitaire hulp binnengekomen , maar in zeer beperkte mate. Tijdens het staakt-het-vuren kwamen er dagelijks ongeveer 800 vrachtwagens met humanitaire hulp binnen, met daarin voedsel, basisbenodigdheden en medische benodigdheden. Sinds de heropening van de hulpingang zijn er nog maar een paar honderd vrachtwagens binnengekomen. Dit is een zeer beperkt aantal en niet genoeg om in de behoeften van de bevolking te voorzien. Tot nu toe bevatten ze allemaal voedsel of een klein percentage medische benodigdheden. Tot nu toe hebben we niets ontvangen. We gaan door met de voorraden die we hadden van het vorige staakt-het-vuren. Die raken echter langzaam op. Er is een tekort aan antibiotica, antivirale middelen en medicijnen tegen schurft, een van de meest voorkomende ziekten op dit moment. Dit komt door de slechte hygiënische omstandigheden waarin een groot deel van de bevolking leeft. Wij hopen vurig op een constante en grotere toestroom van humanitaire hulp. Medische benodigdheden, basisbehoeften, maar ook materialen om tenten en onderkomens te bouwen voor de vele ontheemden.

Er zijn zoveel gezondheidswerkers gedood. En journalisten ook. Hoe is het om als gezondheidswerker in Gaza te werken? Het is moeilijk. Het is moeilijk om binnen de Gazastrook te werken. Ik heb in andere oorlogssituaties gewerkt, in Afghanistan en Oekraïne, maar dat waren totaal verschillende situaties. De beperkingen die we hier hebben, vooral vanwege veiligheidsredenen, zijn erg groot. Er zijn ook beperkingen in het aanbod, wat gevolgen heeft voor onze bedrijfsvoering. Een beperking die we in andere landen en andere conflictgebieden misschien niet hadden. Het is moeilijk en soms frustrerend om onder deze omstandigheden te werken en hulp te bieden aan een bevolkingsgroep die alles nodig heeft en die wij helaas niet alles kunnen bieden. Ja, het is dus moeilijk om als gezondheidswerker in Gaza te werken. En laten we zeggen dat het ook moeilijk is om als mens in Gaza te zijn, om hier als mens te zijn en te zien wat er om je heen gebeurt. Het is moeilijk te zien, moeilijk te accepteren, moeilijk te begrijpen.

VAN

Umberto De Giovanningeli